  |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Tak więc napadamy wreszcie na skały, które porozrzucane po terenie Parku Narodowego ciągną się na przestrzeni blisko 100km. W końcu jesteśmy w Australii i teoretycznie powinniśmy więc przywyknąć do jej stałego rozmiaru-konkretnego XXXL …Ciężko jednak objąć umysłem fakt, że jeśli śpimy na campie Stapylton położonym u podnóża Taipana to tu też się wspinamy, bo następny camp Bundik zaszyty w eukaliptusowym lesie opodal kolejnego sektora Gallery jest oddalony o …70km. (Camp to bardzo szumne określenie na kawałek miejsca pod namiot w buszu lub lesie). Naszą przygodę ze wspinem zaczynamy od Gallery, który ze swoimi 12-toma mocno przewieszonymi drogami jest idealny na co najmniej 2 wizyty wiosłowania po klamach. Skały nie będę nawet starał się opisać, bo zapewne słów braknie, zerknijcie proszę na zdjęcia. Wspaniałe uczucie ruchu do góry, a nie do przodu i to bryką, co miało miejsce przez ostatni miesiąc, wprawia nas w euforię. Warunki idealne, 20C w słońcu pozwala na powolne pobudzenie do nowego, mamy nadzieję, wspinaczkowego życia. Środkiem ściany biegnie niezwykle estetyczna droga "Monkey Puzzle " 28 (7c+). To wyjątkowo długa jak na Australię linia, 30 metrów wytrzymałościowego wspinu w narastającym przewieszeniu, czegoś równie wspinowego już dawno nie widziałem. Odkładam ją na potem, czaję się, aby spróbować szczęścia w dogodnym momencie. Zapewne zabawimy tu parę dni, kto wie może i uda nam się gdzieś w pobliżu wynaleźć dziewiczy kawałek ściany na nowe drogi. 
Od lokalnych wspinaczy (których mimo idealnych warunków jest jak na lekarstwo) dowiadujemy się o nowo odkrytym klifie. Jak większość tutejszych ścian został namierzony przy pomocy Googla Earth- niezbędnego narzędzia dla tutejszych eksploratorów. Najpierw szalony rajd naszym campowozem przez piaskowe wydmy, na których jeśli byśmy tylko zwolnili poniżej 80km/h, to stalibyśmy do dziś , następnie dobre pół godziny po wymaczetowanym buszu doprowadza nas do zakątka typu-stworzenie świata. Kolorowe papugi na drzewach, sączący się spod ściany strumień i uskakujące w busz kangury to jak się okazuje jedynie dodatek do wyśmienitego wspinu. W ciągu jednego dnia w 100% wyczerpujemy możliwości sektora. Ravine ze swoimi 10-cioma średnio trudnymi max 26(7b+) lecz niezwykłej urody drogami daje nam obraz w jak bardzo wyeksplorowanym wspinaczkowo terenie się znaleźliśmy… Żal opuszczać miejscówkę (camp Bundik) gdzie co rano budzimy się w towarzystwie pasących się żółtymi kwiatkami wokół naszych namiotów kangurów.. Planujemy kolejny dzień rozwspinu przed odkładaną na "po reście" wizytą na Taipanie. Tam jedna z nielicznych obitych dróg to Groovy-mityczne 28(7c+),na które z racji rozłożonego na 30metrów ciągu trudności ostrzę sobie zęby. Muline Creek to kolejny sekretny rejon i chyba największe nagromadzenie trudnych dróg na całym kontynencie. Blisko godzinne drapanie się w palącym słońcu pod ścianę, po niezwykłym połączeniu piargów i buszu , sprawia że marzymy o wygodnej ścieżce wyprowadzającej pod ściany niczym we francuskim Ceuse… Za to czerwone ściany w fantazyjne wzory, bardziej niż skałę przypominają dzieło niezwykle natchnionego artysty, który przy swojej kompozycji wziął oczywiście pod uwagę nas-wspinaczy. Kilka krótkich, bo zaledwie 17-20 metrowych, niezwykle bulderowych dróg o trudności 33(8C)obok siebie sprawia, że karki bolą nas od zadzierania głowy, a ręce same się pocą. Znając jednak swoje miejsce w szeregu podążamy w stronę jedynego w rejonie 24(7a+). Rozgrzeweczka na biegnącej niemal w dachu linii nieźle nas zgrzała , wymuszając nie tylko optymalną pracę ciała, ale i ducha. Lecimy ją na dogrzewkę kilkakrotnie i wcale nie robi się łatwiejsza… Następna droga z gatunku tych (jak nam się zdaje w zasięgu ) to "Eye of the tiger" 30(8a+), nazwa jak najbardziej adekwatna do linii, która wiedzie w dachu idealnie po krawędzi tygrysiego oka (największe tutaj arcydzieło nieznanego artysty). Niezwykle trickowe miejsce w dachu zrzuca nas po koleji. Schodząc spod ściany snujemy ambitne plany na najbliższe dni z przystawkami typu "Monkey Puzzle" i "Grovy" w rolach głównych. Tymczasem chwila zagapienia i zjeżdżam tyłkiem po piargu, hamując nadgarstkami . Shiiiittt !! Dłoń rozpruta do mięcha i to idealnie na wewnętrznej wspinaczkowej stronie. Budzimy się w cieniutkim nastroju, deszcz wali o tropik, a temperatura poniżej 10C . Niezła wiosna, jeszcze wczoraj było 30C. Ponoć takie skoki aury to o tej porze roku norma. Patrząc na pogodę z poprzednich dni mieliśmy kawał szczęścia... Podejmujemy trudną, ale wierzymy, że słuszną decyzje o odwrocie. Co najmniej tydzień przerwy na zagojenie rany postanawiamy spędzić nie marnując cennego czasu w drodze pod kolejną miejscówkę, położone 1500 km dalej Blue Mountains. Żegnaj Monkey, żegnaj Grovy, żegnajcie Grampiansy. Zobacz też Australia cz.1 Zobacz też Australia cz.2 Zobacz też Australia cz.3 Zobacz też Australia cz.4 
|
||||
Zdjęcia z wyjazdu
(c) Copyright ZANIK
www.zanik.pl
www.zanik.pl