  |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Podróż trwała cały dzień, 300km to na warunki australijskie wielkie nic, siedząc jednak na przykrytej kocykiem skrzynce od piwa udającej siedzenie (miała nawet swoje pasy)przyznam, że odczuliśmy nieco trudy podróży. Wolna niczym żółw na asfalcie, już w terenie 4x4 (czytaj buszu) Arka zamieniała się w demona prędkości, a strusie i kangury ledwo nadążały z ucieczką :) Bobs Hollow to wapienna jaskinia otwarta w stronę oceanu. Miejsce klimatem i formacjami skalnymi przypomina azjatycką mekkę wspinaczy plażę TonSai, jednak w przeciwieństwie do niej nie ma tu żywego ducha. Jest też jednak akcent typowo australijski, wszędobylskie tabliczki ostrzegające niemalże przed wszystkim, generalnie High Risk wszędzie.. Drogi startują z piaseczku, a z bujnej zieleni wychylają się białe kielichy potężnych kalii, które jak się okazuje są tu…chwastem . Jest bajecznie, a pierwsze od tygodni wspinanie (przygotowania do wyprawy to na pewno nie trening…)smakuje pysznie. Przez kilka dni oprócz wielorybów i kangurów nie spotykamy nikogo, a nadciągający z pobliskiej Antarktydy zimny front, który ostatecznie przegania nas z tych idyllicznych miejscówek przypomina nam o tym, ża Australia to nie tylko tropiki… Koniec niezwykłej podróży w Perth jest jednocześnie początkiem kolejnej. Przesiadamy się w przestrzeni i czasie, a nasza przerobiona na campera Toyota Hiace wygląda przy Arce niczym prom kosmiczny. Z lekką nieśmiałością zasiadam za umieszczonymi po jej prawej stronie sterami . Obieramy kierunek do ciepłych skał czyli na północ, w stronę równika. W Australii wszystko jest dokładnie na odwrót, do tego mamy nadzieję uda nam się przywyknąć, póki co bywa zabawnie, bo zacienione ściany to te południowe, a drogie wina mają zakrętki zamiast korków… 
Następny dzień za kółkiem (niestety tutaj będzie to norma) i przybijamy do Parku Narodowego Kalbarri- kolejnej sekretnej miejscówki na naszej liście. Położony 600km na północ od Perth piaskowcowy kanion wżyna się w bezkresną pustynię i powoduje suchość w ustach na sam widok. Ale to nie wszystko. Po wyjściu z auta dopada nas stado much, którego w żaden sposób nie da się opanować i przegonić. Czujemy się…gównianie. Wspominamy słowa Waldiego, który jako znawca australijskiego interioru przestrzegał nas przed tą plagą, której jednak do tej pory nie traktowaliśmy poważnie. Natychmiast wyjmujemy siatki na głowę (Waldi na siłę nas w nie wyposażył) i smętnym krokiem ruszamy na wspin. Schodzimy skalnymi żlebami na dno kanionu, kolory kosmiczne, czerwień piaskowca, aż razi w oczy, szukamy Promenady-najbardziej znamienitego sektora wspinaczkowego słynącego z trudnych dróg wiodących w sporym przewieszeniu. Muchy nie odpuszczają, czy tak już będzie w całej Australii? Czy będziemy w stanie zdziałać coś w ścianie w tych pieprzonych siatkach, przez które nie tylko źle widać, ale i ledwo co się oddycha? Mimo księżycowego krajobrazu dalecy jesteśmy od euforii…
Promenada to wspinaczkowy raj, fantastycznej jakości lity piaskowiec, nawet najmniejsze krawądki to pewne chwyty, jednak wspin tutaj to głównie obłe półki kojąco działające na nasze niewytrenowane ostatnio palce. Za to wszystkie drogi przewieszone i w miarę trudne (od australijskiego 25(7b) wzwyż).
Przez kilka najbliższych dni naszym domem będzie to niegościnne dla człowieka dno kanionu gdzie temperatura 50C latem to standard, na szczęście dopiero mamy wiosnę więc jakieś 30C. Ale co z tymi muchami ? Jest , rozbijemy nasze namioty bez tropików, to genialny i banalny zarazem pomysł, aby ukryć się przed szarańczą ! W pośpiechu zakładamy obóz pod samymi ścianami, gdzie płaska skalna półka, aż prosi się o zamieszkanie. To niewiarygodne, ale muchy odpuściły, nie zgadniecie z jakiej przyczyny, ale to znowu banalne: w naszym kanionie zaczęło wiać. Teraz dopiero jesteśmy w raju, szkoda, że na koniec, ale zawsze coś. Niestety przemierzając kanion wzdłuż i wszerz nie znajdujemy potencjalnych super ścian na nowe drogi, które są celem naszego tripa. Powtarzamy więc od strzału mega klasyki z Root Canal 26(7b+) i She Magic 26(7b+), a po kilku dniach pracy Mateo sieka tą pierwszą w swoim stylu czyli bez użycia nóg, tym razem ma powód bo na potrzeby filmu :-) Wracamy kompletnie zakwaszeni po atletycznym wspinaniu w Kalbarri i już za nim tęsknimy. Im bliżej jesteśmy Perth tym muchy wydają się mniej zjadliwe, a wspomnienie rozgwieżdżonego australijskiego nieba widzianego z naszej skalnej półki przez kontury ścian bardziej magiczne. Chociaż sam już nie wiem, bo wieczorne ognisko z drzewa eukaliptusa kręciło lepiej od wina… Ruszamy z Perth, czeka nas dłuższa przerwa we wspinie wymuszona kilkoma tysiącami kilometrów do przebycia w kierunku kolejnych rejonów w drodze do Melbourne. Trzymajcie kciuki , bo postanowiliśmy na tym wyjeździe nie przejechać żadnego kangura, co przy tutejszych statystykach i tym co widać na poboczach na pewno nie będzie łatwe… Zobacz też Australia cz.1 Zobacz też Australia cz.2 Zobacz też Australia cz.3 Zobacz też Australia cz.4 
|
||||||||||||
Zdjęcia z wyjazdu
(c) Copyright ZANIK
www.zanik.pl
www.zanik.pl